To ostatnia chwila na zapis. Rekrutacja trwa do 21 listopada lub do wyczerpania miejsc. Każdy słuchacz otrzyma licencję do aplikacji IPET+, dzięki której oszczędzi aż 90% czasu na wypełnianiu dokumentacji.
Zapisz się
To ostatnia chwila na zapis. Rekrutacja trwa do 21 listopada lub do wyczerpania miejsc. Każdy słuchacz otrzyma licencję do aplikacji IPET+, dzięki której oszczędzi aż 90% czasu na wypełnianiu dokumentacji.
Zapisz się
Dlaczego jedni uczniowie błyskawicznie przyswajają nowe informacje, a inni potrzebują więcej czasu? Odpowiedź kryje się w stylach uczenia się – wzrokowcy, słuchowcy i kinestetycy przetwarzają wiedzę w zupełnie inny sposób. Umiejętne rozpoznanie tych różnic pozwala nauczycielowi dobrać metody pracy, które zwiększają efektywność nauki.
W psychologii edukacji wyróżnia się trzy style uczenia się:
Każdy z powyższych wskazuje na dominujący kanał, za pomocą którego uczeń najłatwiej przyswaja i porządkuje wiedzę. W fachowej literaturze pojawia się również pojęcie stylu dotykowego. Zaliczany jest on jednak przez niektórych specjalistów do stylu kinestetycznego, ponieważ bazuje na podobnych mechanizmach, czyli potrzebie kontaktu z obiektem i praktycznego działania.
Rozpoznanie stylów uczenia się najlepiej przeprowadzić już w szkole podstawowej, ponieważ to właśnie w pierwszych latach edukacji dziecko wypracowuje swoje nawyki poznawcze. Już samo obserwowanie zachowań dziecka może być cennym źródłem wiedzy dla pedagoga, np. rysowanie podczas słuchania, powtarzanie treści na głos czy potrzeba ułożenia czegoś dla lepszego zapamiętania. Jednakże dopiero zestawienie tego z testami diagnostycznymi, pozwala uzyskać pełniejszy obraz.
Jak więc kompleksowo sprawdzić styl uczenia się dziecka? Pedagodzy oraz psychologowie edukacyjni rekomendują stosowanie krótkich kwestionariuszy, które badają preferencje ucznia w zakresie zapamiętywania, koncentracji i przetwarzania informacji. Dzięki temu nauczyciel może dowiedzieć się, jak uczeń pracuje w domu i jakie metody stosuje spontanicznie.
Świadomość tego, czy dziecko jest kinestetykiem, wzrokowcem czy słuchowcem, pozwala na bardziej spersonalizowane podejście i uniknięcie frustracji związanej z niewłaściwym doborem zadań.
Współczesna dydaktyka coraz wyraźniej podkreśla, że styl uczenia się i metoda nauczania to dwa nierozłączne elementy. Nauczyciel, który konsekwentnie korzysta z jednej formy pracy, np. wykładu, może trafić tylko do części klasy, pozostawiając innych uczniów mniej zaangażowanych. Dlatego tak istotne staje się poszukiwanie metod zróżnicowanych i dostosowanych do indywidualnych preferencji.
Wzrokowcy najlepiej przyswajają wiedzę przedstawioną na schematach, rysunkach czy tabelach. Metody uczenia się dla wzrokowców obejmują również pracę z kolorowymi notatkami i prezentacjami multimedialnymi. W praktyce sprawdzają się także sposoby oparte na mapach myśli czy infografikach, które porządkują wiedzę w przejrzysty sposób.
Słuchowcy zapamiętują dzięki dyskusji i narracji, dlatego sprawdzają się u nich audiobooki, rozmowy w parach oraz nagrywanie własnych notatek głosowych. W nauce pomaga im też powtarzanie materiału na głos, tłumaczenie go innym czy tworzenie rymowanek i piosenek. Dobrze zapamiętują informacje przekazane w formie opowieści, przykładów i dialogów, a nie w suchych notatkach czy schematach.
Kto to kinestetyk? To uczeń, który najskuteczniej przyswaja wiedzę poprzez ruch, działanie i bezpośrednie doświadczenie. Najlepiej zapamiętuje wtedy, gdy może coś samodzielnie wykonać – dotknąć, zbudować czy przetestować w praktyce. W nauce sprawdzają się u niego gry ruchowe, eksperymenty, odgrywanie scenek, a także wszelkie ćwiczenia manualne.
Coraz większa świadomość na temat wpływu stylu uczenia się na efektywność nauki, sprawia, że pedagodzy poszerzają swoje kompetencje, szukając coraz lepszych sposobów na pracę z dziećmi. W tym kontekście dużym zainteresowaniem cieszą się studia podyplomowe dla nauczycieli na kierunku „Innowacyjne i kreatywne metody pracy z uczniem”. Ich słuchacze poznają nowe narzędzia cyfrowe, metody projektowe i techniki aktywizujące, które można dopasować do każdego stylu uczenia się. To dowód, że różnorodność metod to nie tylko teoria, lecz realne narzędzie zwiększające efektywność nauczania.
Praktycznie niemożliwe jest, by cała klasa reprezentowała jeden styl uczenia się. Dla nauczyciela oznacza to konieczność łączenia technik, które odpowiadają różnym typom. Dobrym rozwiązaniem jest planowanie lekcji w taki sposób, aby pojawiały się w niej elementy wizualne, dźwiękowe oraz ruchowe. Dzięki temu każdy uczeń znajdzie coś dla siebie, a lekcja, dzięki większej dynamice, wzbudzi zainteresowanie dzieci, motywując ich tym samym do nauki.
Przykładem mogą być zajęcia z języka obcego. Nowe słownictwo można przedstawić na schemacie (sposoby nauki dla wzrokowców), powtórzyć w rytmicznej piosence (dla słuchowców), a następnie odegrać w formie krótkiego dialogu w parach (dla kinestetyków). Takie połączenie nie tylko zwiększa skuteczność zapamiętywania, lecz także sprawia, że nauka staje się bardziej atrakcyjna. Więcej na temat motywacji uczniów, można przeczytać we wpisie „Jak motywować uczniów do nauki?”.
Duże znaczenie w kontekście praktyki dydaktycznej i utrzymania motywacji uczniów ma model uczenia się przez doświadczenie opisany w cyklu Kolba. Zakłada on cztery etapy: doświadczenie, refleksję, analizę i zastosowanie. W ten sposób uczeń nie tylko zdobywa wiedzę teoretyczną, lecz także sprawdza jej przydatność w praktyce.
Eksperyment chemiczny, projekt społeczny czy symulacja negocjacji biznesowych pozwalają angażować wzrok, słuch i ruch jednocześnie. To sprawia, że treści stają się trwalsze w pamięci, a uczeń szybciej rozumie ich znaczenie. Nauczanie poprzez doświadczenie szczególnie doceniają kinestetycy, jednak korzyści płyną także do słuchowców i wzrokowców.
Poniżej znajdują się odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące różnych stylów uczenia się.
Wyróżnia są trzy style uczenia się – wzrokowy, słuchowy, kinestetyczny. Czasami mówi się także o stylu dotykowym, który jednak przez większość specjalistów traktowany jest jako część stylu kinestetycznego.
Aby dostosować lekcje do różnych stylów uczenia się, najlepiej połączyć różne techniki, np. schematy i mapy myśli dla wzrokowców, nagrania i dyskusje dla słuchowców, a także zadania ruchowe i praktyczne doświadczenia dla kinestetyków.
By sprawdzić styl uczenia się dziecka, należy wykonać diagnozę, obejmującą testy, obserwację zachowania podczas zajęć i rozmowę z rodzicami. Dopiero zestawienie tych elementów daje pełen obraz preferencji ucznia.
Wypełnij formularz i pobierz katalog studiów
